விரிந்த எனது தேசத்தின்,

பரந்து படர்ந்த வெளியெங்கும்,

அறைந்து நிற்கிறது வெறுமை!

நான்கு வருடங்கள் நகர்ந்து போனதை,

நம்பக்கூட முடியவில்லை!

உங்கள் நினைவுகள் சுமந்த,

உயிர்க்கூடுகள் மீது.

கோரை படர்ந்திருக்க,

எருக்கிலை சிந்தும் கள்ளிப்பால்,

உங்களுக்கு நிவேதனமாகின்றது!

அரவங கேட்டுச் சத்தமிடும்,

ஆட்காட்டிக்  குருவிகள்,

உங்களுக்காகக் கீதமிசைக்கின்றன !

எங்களுக்கெல்லாம் இப்போது,

இரண்டு விலாசங்கள்!

பிறந்த இடமொன்று,

மறையும் இடம் இன்னொன்று!

கிழக்கே உதித்து,

மேற்கில் மறைகின்ற,

சூரியன்களாக,

எங்களை நாங்களே,

உருவகித்துக் கொள்கிறோம்!

அரேபியப் பாலைவனங்களிலும்,

உருகும் பனிப் டலங்களிலும்,

எங்களால் வாழமுடிகின்றது!

நகருகின்ற ஒவ்வொரு வினாடியும்,

எங்கள் தேசம் தின்னப்படுகின்றது!

எங்கள் எச்சங்கள்,

கொஞ்சம், கொஞ்சமாக,

விழுங்கப்படுகின்றன!

குமர்ப் பிள்ளைகளைப் பெற்றெடுத்த,

தாய்களின் நிலையில் தான்,

எங்கள் வாழ்க்கை நகர்கின்றது!,

பருவகாலம் முடிந்ததும்,

பயிர் விளைக்க நினைக்கிறோம்!

நமது முடிவில்லாத பயணத்தின்,

நங்கூரமிட வேண்டிய நேரம்,

அண்மையில் வந்துவிட்டது!

இன்னும் தாமதித்தால்,

நாளை பிறக்கப் போகின்ற,

நம் பேரக்குழந்தைகளுக்கு ,

நல்ல கட்டுக்கதையொன்று,

கற்பனை செய்ய வேண்டும்!

புதுமைகள் ஏந்திய,
புதிய ஆண்டொன்று பிறக்கட்டும்!
பூக்கள் மலர்வது போல!
புதுமையாக!
பூக்கள் மரங்களில் இருக்கட்டும்,
பிடுங்கி எடுத்து
மாலைகளாக்க வேண்டாம்!

சர வெடிகள் இல்லாமல்,
சாதாரணமாக மலரட்டும்!
வெடிச்சத்தம் கேட்டாலே,
வேதனை கலந்த நினைவுகளே,
வெடித்துக் கிளம்புகின்றன!

புத்தம் புதுச் சேலைகளும்,
பட்டு வேட்டி சால்வைகளும்,
தொட்டுப் பார்க்க நேரமின்றித்,
தம் பாட்டில் தூங்குகின்றன!
சீர் கொடுத்த நகைகள் கூடச்,
சேரிடம் தெரியாது,
வருடக் கணக்காக,
வங்கிப் பெட்டிகளில்,
வருகின்ற தலைமுறை பார்த்து,
ஆறுதலாகத் தூங்குகையில்,
இன்னும் நகை எதற்கு?

கடுமையான காலத்தில்.,
கை கொடுக்க என்கிறோம்!
இதுவரை,
இல்லாத கஷ்டமா,
இனிவரப் போகின்றது?

போதையில் மறையாது,
புதிய ஆண்டு பிறக்கட்டும்!
சொந்த நினைவோடு
சிந்தனையில் நிலைக்கட்டும்!
பரிசுகள் இல்லாமல்,
புத்தாண்டு பிறக்கட்டும்,

தர்மம் எங்கள்,
தலை காக்க வேண்டாம்!
தனக்கென எதுவுமில்லாமல்,
தவிக்கின்ற உறவுகளின்,
தன் மானத்தைக் காக்கட்டும்!

பவளப் பாறைகள் துப்பும் மகரந்த மணிகள்

தவழ்ந்து வரும் அலைகளில் கலக்க,
கரை சேர்ந்த மகரந்தங்களின் வாடை
கடற்காற்றில் கலந்து,
பூங்கறை நாற்றமாய்க் கடல் மணம் பரப்ப
பச்சை படிந்து போன தந்திக் கம்பிகளில்
கடற்காற்று மீட்டிய சங்கீதம்
அந்த மாலை நேரத்துப்,
பறவைகளின் ஒலியோடு கலந்தது!

மாலை நேரத்து மஞ்சள் வெய்யிலில்,
களங்கண்டித் தடிகளின் உச்சிகளில்
கடற்காகங்கள் தங்கள் சிறகுகளை
அகல விரித்துத் தவம் செய்ய,
மேல் வானத்துச் சூரியன்
தங்கத் தகடாகி, கடற் கன்னியின் மடியில்
சங்கமிக்கத் தயாராகினான்!

பாலத்தின் அடித்தளத்து மதகுகளின்
மேலே குந்தியிருந்த மீனவர்களின்
மூங்கில் தடித் தூண்டில்களில்
தொங்கிய மிதப்புக் கட்டைகளுடன்
அலைகள் மேல் தவழ்ந்த முரல் மீன்கள்,
ஓடிப் பிடித்துக் கண்ணாமூச்சி
விளையாடிக்கொண்டிருந்தன!

உன் கரையோரக் கண்ணா மரங்களின்
ஆகாயம் பார்த்த வேர்களின் மீது
ஓடி விளையாடிய சிறு நண்டுகள்
பாடசாலை முடிந்து
வீடு நோக்கி ஓடும் சிறுவர்களைப் போல
நீலப் பாவாடையின் குறுக்கே ஓடும்
கோலக் கரை போன்ற உந்தன் கற்களில்
ஒளிந்து கொள்ள இடம் தேடின!

பேட்டுக் கோழியைச் சுற்றித் திரிந்த
கோழிக் குஞ்சுகளாகக் கிடந்த
தீவுக் கூட்டங்களைத் தாயோடு இணைக்கும்
மூல வேராகி, இதயத்தின் மூல நாடியாகி
கல்லில் நாருரித்த எங்களுக்கு
நெல்லில் இருந்து நெருப்புக் குச்சி வரை,
பொருளே இல்லாதவர்களுக்குப்
பொருளாதாரம் காட்டிய பாதை நீ!

நிரை நிரையாகக்
கரையோரங்களின் இருந்த
வெள்ளைக் கற்கள் மட்டுமே
வழி காட்டி விளக்குகளாகப்
பேருந்தின் வாசல்களில் தொங்கியபடி
ஊர் சேரும் வரை.
உயிரைக் கையில் பிடித்த படி
உன் மடியில் ஊர்ந்த நாட்கள்
இன்றும் நினைவுகளில்!

பள்ளிப் படிப்பற்றுத்
துள்ளித் திரிந்த தலைமுறைக்குக்
கல்லூரி காட்டிய உன்னால்,
மூடிக் கிடந்த எங்கள் கதவுகள்
அகலத் திறந்து, நாங்கள்
அகிலம் எல்லாம் பரந்து விட
நீ மட்டும் எரிந்துபோன மெழுகுவர்த்தியாய்,
எல்லோரையும் கரையேற்றி விட்ட
கற்குவியல் பாதையாய் இன்னும்!!!